Bank Spółdzielczy w Łobżenicy powstał w roku 1905 pod nazwą „Bank Ludowy Łobżenica” spółdzielnia z nieograniczoną odpowiedzialnością.
Inicjatorami powstania spółdzielni byli ks. Leon Raczkowski – wikariusz z Górki Klasztornej oraz Franciszek Byczek – Kupiec z Łobżenicy. 21 stycznia zwołano zebranie organizacyjne, w którym wzieli udział liczni przedstawiciele rolnictwa, rzemiosła, handlu oraz organizacji z Łobżenicy i okolic. Wybrano pierwszy Zarząd spółdzielni, który tworzyli: ks. Leon Raczkowski – Dyrektor, Józef Andrzejewski – Kasjer, Franciszek Byczek – członek. Udział członkowski ustalono na 500 marek z możliwością wpłat ratalnych, co umożliwiło przystąpienie do spółdzielni ludziom mniej zamożnym. W tym czasie Bank mieścił się w pomieszczeniach udostępnionych nieodpłatnie przez Franciszka Byczka. Po dokonaniu formalności rejestracyjnych rozpoczęto działalność. Terenem działania były miasto i gmina Łobżenica oraz, okresowo, bardziej oddalone miejscowości jak Rajgród czy Glesno. Bank od początku swego istnienia działał bardzo prężnie. Duże tempo rozwoju spowodowało w ciągu pierwszych pięciu lat działania wzrost ilości członków z 79 do 426, a udziałów członkowskich z 881 do 17.073 marek. Wkrótce Bank musiał poszukać nowego lokum.
W 1910 roku przeniósł się do nowej siedziby przy ulicy Wyrzyskiej w której znajduje się do dnia dzisiejszego.
W latach następnych spółdzielnia notowała stały wzrost liczby członków i ich udziałów, uzyskując coraz lepsze wyniki finansowe. W 1921 roku Bank otworzył oddział w Białośliwiu, który działał do 1933 roku, kiedy to w pobliskim Miasteczku utworzono Bank Ludowy i za porozumieniem stron teren Białośliwia przekazano nowo powstałemu Bankowi.
Dobra passa trwała do wybuchu II wojny światowej tj. września 1939 roku. Po wkroczeniu wojsk niemieckich majątek Banku skonfiskowano. Rozpoczęły się aresztowania, w wyniku których zginęło wielu działaczy i pracowników Banku, m.in. zostali zamordowani przez okupanta: długoletni prezes Rady Nadzorczej – Józef Reinhold, członkowie Rady – Marian Nowakowski i Ludwig Maciejewski oraz Ks. Wacław Szałkowski.
Po wojnie 17 lutego 1946 roku odbyło się pierwsze Walne Zgromadzenie Banku Ludowego w Łobżenicy, które reaktywowało działalność spółdzielni. Wybrano na nim nowy Zarząd, który stanowili: Helena Paczkowska, Walenty Byczek i Teodor Kędziora. Przewodniczącym Rady został Piotr Piątek. Przyjęto też nowy statut, który jeszcze w tym samym roku zmieniono, ograniczając odpowiedzialność członków do wysokości pięciokrotnych udziałów. W pierwszych latach powojennych, mimo inflacji, spółdzielnia działała bardzo efektywnie, przynosząc znaczne zyski.
Po wprowadzeniu dekretu o reformie bankowej z 25 października 1948 roku Walne Zgromadzenie zmieniło całkowicie skład Rady Nadzorczej, której do tego czasu przewodniczył Czesław Starszak. Kolejne Walne Zgromadzenie, dnia 28.06.1950 r. uchwaliło przekształcenie Banku Ludowego w Gminną Kasę Spółdzielczą. Spółdzielnia podporządkowana została oddziałowi Banku Rolnego w Wyrzysku, co przyczyniło się do powałnego ograniczenia jej samorządności. Odmianę przyniósł dopiero rok 1961, kiedy to wprowadzono nowy statut, przywracający dawną nazwę Bank Ludowy - Spółdzielnia Oszczędnościowo–Pożyczkowa oraz w znacznej mierze uprawnienia samorządowe. W wyniku reformy administracyjnej uległ zmianie również zasięg działalności finansowej. W latach 70-tych nastąpiła znaczna intensyfikacja rolnictwa , co znalazło swoje odbicie w obrocie pieniężnym Banku, a co za tym idzie w rozmiarach jego działalności finansowej. Rośnie też zakres czynności bankowych. Od tej pory jej wyniki finansowe systematycznie wzrastają.
Po zmianach ustrojowych w latach 1989-1990 Bank Spółdzielczy w Łobżenicy przystąpił do działań mających na celu zbudowanie struktur Banków Spółdzielczych niezależnych od BGŻ. W tym czasie aktywnie uczestniczono w tworzeniu zarówno Gospodarczego Banku Wielkopolski w Poznaniu jak i Banku Unii Gospodarczej w Warszawie. Ostatecznie Bank Spółdzielczy w Łobżenicy zrzeszył się w GBW SA z racji przynależności regionalnej.
W 1991 roku otwarto Punkt Kasowy w Łobżenicy w centrum miasta, który został połączony z centralą linią światłowodową co pozwoliło na dokonywanie operacji w czasie rzeczywistym i było na ówczas szczytem techniki.
W związku trudnościami wynikającymi z wprowadzenia gospodarki rynkowej oraz niedostatecznego przygotowania kadr bankowych do działania w zmienionych warunkach znaczna część Banków Spółdzielczych i Komercyjnych znalazła się w trudnej sytuacji. Na fali upadków kilku Banków postanowiono wprowadzić działania sanacyjne, których efektem była ustawa o restrukturyzacji Banków Spółdzielczych i BGŻ z 24.06.1994 roku. Założeniem ustawy była pomoc dla banków spółdzielczych w postaci bonów restrukturyzacyjnych, lecz pod warunkiem utworzenia jednolitej struktury przy BGŻ. W grudniu 1994 roku przeważająca liczba akcjonariuszy zadecydowała o przystąpieniu zgodnie z ustawą do zrzeszenia Krajowego przy BGŻ. Nie mogąc się z tym faktem pogodzić, część banków spółdzielczych ( głównie w dobrej kondycji finansowej) w tym i Bank Spółdzielczy w Łobżenicy, na mocy decyzji swych właścicieli, wystąpiła z GBW SA , przystępując do Banku Unii Gospodarczej SA w Warszawie jednego z dwóch pozostałych Banków Zrzeszających poza strukturami BGŻ.
Obecnie po przekształceniach, w tym po zmianie ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych i ich zrzeszeń oraz wyłączeniu ze struktur Banku BGŻ SA w wyniku połączenia się Banków Zrzeszających pozostały trzy Zrzeszenia: Bank Polskiej Spółdzielczości SA (powstały z połączenia 7 zrzeszeń), Gospodarzy Bank Wielkopolski SA w Poznaniu (powstały z połączenia 3 zrzeszeń), oraz Mazowiecki Bank Regionalny ( 1 zrzeszenie).
Bank Spółdzielczy w Łobżenicy po zaciętej walce z czasem w celu uzyskania odpowiednio wysokich wymogów kapitałowych zapisanych w traktacie akcesyjnym a obowiązującym we wszystkich krajach członkowskich Unii Europejskiej pozostaje instytucją finansową samorządną działającą w strukturach Banku Polskiej Spółdzielczości SA w Warszawie.
